A little (more) of that human touch

Liggend op de massagetafel word ik me bewust van het effect van de eerste huid op huid aanraking sinds het begin van de lockdown. Het is net alsof er allemaal kleine golfjes energie door mijn lijf heen gaan, zeg ik. Ja, zegt degene die me masseert, ik kan ze ook zien. Ze gaan als kleine golfjes door je lichaam. Ze masseert verder. Iedere aanraking, elke beweging voel ik. De ene keer is de beweging subtiel en zacht, de andere keer wat steviger. Ik blijf erbij, voel, laat me raken door de aanraking en geniet. Mijn lijf warmt langzaamaan weer op, komt weer tot leven. Eventjes niet dat matte gevoel dat langzaamaan als een sluier om mij heen begint te hangen. Een sluier waarvan ik me steeds bewuster word, die niet fijn voelt en die ik - gevoed door de effecten van social distancing op mijn leven en welbevinden - niet zo goed op eigen kracht van me af kan schudden.

Ze komt bij mijn handen. Ze voelen koud en slap. Als we na afloop van de massage nog even napraten, zegt ze: Heel eerlijk, Ilse, ze voelden zelfs een beetje levenloos. Dat raakt me. Levenloos. Dat is dus wat niet aanraking en social distancing met me doet. Mijn voeten zijn ook zo koud, zeg ik. Die neem ik ook nog even mee dan ter afronding, zegt ze, terwijl ze haar warme handen op mijn voeten legt. Terug in de auto naar huis voel ik in iedere vezel van mijn lijf hoe fijn en helend het was om weer aangeraakt te worden. Er stroomt weer warmte en leven door mijn lijf.

In de Volkskrant van 17 april stond een artikel die als kop had: “Aanraking is een eerste levensbehoefte”. En laat dat nou net zijn wat in deze tijd, als je alleen bent, niet meer vanzelfsprekend is of zelfs helemaal weg kan vallen. Tango, tangor, ergo sum. Ik raak aan, ik word aangeraakt, dus ik ben, zegt de Duitse filosoof Wilhelm Schmid die verschillende boeken over levenskunst heeft geschreven. Onze huid heeft aanraking als oerbehoefte. Aanrakingen verminderen stress en hebben een positief effect op ons fysieke en mentale welbevinden en immuunsysteem. Aanraking heeft een helend effect. Het is niet alleen iets wat mensen doen, maar wat ook mensen maakt (Bron: Kan je gek worden door een gebrek aan fysieke aandacht, Sirin Kale, Vice).

Maar wat als aanraking ineens niet meer ‘normaal’ is en afstand het ‘nieuwe normaal’ wordt genoemd? Wat als het ‘nieuwe normaal’ nog heel lang voortduurt? Want laten we eerlijk zijn, hoe lang precies weten we dus niet. En wat dan? Dat zijn vragen die me in deze tijd bezighouden (ik heb er ook al verschillende stukjes over geschreven) en waar ik voor mezelf ook niet één, twee, drie een antwoord op heb. Wat ik wel merk, is dat het al heel fijn is, als ik het mag en kan delen. Dat ik er door een ander in gezien en gehoord word, zonder dat er direct oplossingen worden aangedragen of dingen vergoelijkt worden. Dat ik erover kan praten, lachen en huilen met een ander, ook al is het op gepaste afstand en komt er niet direct een antwoord. Dat het er gewoon mag zijn en dat we elkaar erin kunnen ontmoeten. Ieder van ons, met ons eigen verhaal, ons eigen bootje dat we varen in de grote Corona oceaan. Een oceaan die er voor ieder van ons ook weer heel anders uit ziet.

Dat is wat ik voor mezelf opzoek in deze tijd en wat ik ook heel graag anderen die hier tegenaan lopen wil bieden. Een plek waar je gezien en gehoord wordt, met alles wat er in deze tijd op je pad komt. Het kan en mag in mijn praktijk (www.ilsevanderjagt.nl).  

(Foto: Unsplash, created by Daniel Barreto)