“Hoe langer je alleen bent, hoe meer je gaat denken dat het aan jou ligt, dat er iets vreemds met je is. Contact is iets fundamenteel menselijks. Als dat ontbreekt, kan je je ook daadwerkelijk minder mens voelen. (Lotte Kok, schrijfster)”
Ik kwam een woord tegen dat ik nog niet eerder heb gehoord, en waarin ik me op momenten wel herken: ‘singleschaamte’. Het werd omschreven als schaamte die ontstaat, als je het gevoel hebt niet aan de norm te voldoen. Voor singles is dat het gevoel niet te voldoen aan de norm van ‘in een relatie/samen met iemand zijn’. Een norm, die of we het nou willen of niet, vrijwel voortdurend om ons heen aanwezig is. Denk maar eens aan al die verhalen, films of op series die eindigen met het vinden van of gericht zijn op het vinden van de liefde: een happily ever after.
Singleschaamte is een gevoel dat volgens schrijfster Steffi Posthumus van het artikel ‘Singleschaamte: je mag niet mislukken in de liefde (Het Parool, 5 augustus 2019)’ gevoed wordt door meewarige blikken, goedbedoelde adviezen en ondoordachte vragen die er voor zorgen dat de single zich ongemakkelijk voelt bij trouwerijen, familieweekenden, kraambezoeken en verjaardage. Ze in sommige gevallen zelfs uit de weg gaat. Single zijn wordt vooral als een tijdelijke staat van zijn gezien, en voor velen van ons is dat ook zo....
Ik ken ze ook die adviezen, opmerkingen en vragen.
‘En.... heb je al iemand gevonden?’, ‘Hoe gaat het op dating gebied? Je bent toch wel aan het daten?’ ‘Nou ik snap echt niet waarom jij nog alleen bent, je bent zo’n leuke vrouw’, ‘Weet je wat jouw probleem is? Je bent te kritisch. Je moet niet te kritisch zijn hoor, anders wordt het nooit wat’, ‘Misschien moet je eens gaan internet daten. Ik heb er zelf geen ervaring mee hoor, gelukkig, maar het schijnt te werken.’ ‘Laat het los, het komt vanzelf’.
Ik voel en weet dat ze oprecht en goedbedoeld zijn en toch kunnen ze me ook raken. Ze leggen de nadruk op iets dat ik niet heb en waarvan ik niet weet of en wanneer het komt. Los daarvan, is het op momenten soms best al uitdagend genoeg om ‘mijn leven alleen’ op een betekenisvolle en andere manier, als ik me had voorgesteld, vorm en inhoud te geven. Ik ben wel benieuwd hoe dit voor andere singles is.
Met het oog op voorgaande nodig ik je uit om eens andere vragen aan een single vriend of vriendin te stellen:
- Hoe is het eigenlijk voor jou om single te zijn?
- Wat vind je er fijn aan, wat vind je moeilijk/mis je?
- Hoe is het eigenlijk voor jou om single te zijn? Hoe kan ik je steunen? Wat zou je fijn vinden?
- Waar verlang je naar?
... en daarin vooral een luisterend oor te bieden, een schouder om op te leunen.
Aan de singles onder ons wil ik vragen om je uit te spreken over hoe je je werkelijk voelt, wat je verlangens zijn. Je niet in te houden, terug te trekken of er om heen te praten.
Uit eigen ervaring kan ik je vertellen dat het heel fijn is als dit soort vragen worden gesteld en dat het tot verrassende dingen kan leiden als je je uitspreekt.....
