Hoe is het voor jou Ilse? Blijf je thuis van werk? Hoe is het nu om alleen te wonen? Deze vragen werden onlangs aan mij gesteld en ontroerden me. Het is fijn als dit soort vragen worden gesteld, en niet alleen in een tijd als deze. Door de inmiddels nog verder verscherpte maatregelen vanwege het corona virus, moeten sociale contacten tot een minimum worden beperkt. Het advies om thuis te werken, het sluiten van (sport)scholen, restaurants, bioscopen, et cetera helpen daarbij en zijn ook hard nodig om de verspreiding van het corona virus in Nederland in te dammen. Ze betekenen echter ook dat voor een grote groep mensen, niet alleen de kwetsbare (alleenstaande) ouderen, het alleen zijn toeneem

“Hoe langer je alleen bent, hoe meer je gaat denken dat het aan jou ligt, dat er iets vreemds met je is. Contact is iets fundamenteel menselijks. Als dat ontbreekt, kan je je ook daadwerkelijk minder mens voelen. (Lotte Kok, schrijfster)” Ik kwam een woord tegen dat ik nog niet eerder heb gehoord, en waarin ik me op momenten wel herken: ‘singleschaamte’. Het werd omschreven als schaamte die ontstaat, als je het gevoel hebt niet aan de norm te voldoen. Voor singles is dat het gevoel niet te voldoen aan de norm van ‘in een relatie/samen met iemand zijn’. Een norm, die of we het nou willen of niet, vrijwel voortdurend om ons heen aanwezig is. Denk maar eens aan al die verhalen, films of op ser

Hoe gaan we om met uitdagingen die we op onze levensweg tegenkomen?