Hoe is het voor jou Ilse? Blijf je thuis van werk? Hoe is het nu om alleen te wonen? Deze vragen werden onlangs aan mij gesteld en ontroerden me. Het is fijn als dit soort vragen worden gesteld, en niet alleen in een tijd als deze.
Door de inmiddels nog verder verscherpte maatregelen vanwege het corona virus, moeten sociale contacten tot een minimum worden beperkt. Het advies om thuis te werken, het sluiten van (sport)scholen, restaurants, bioscopen, et cetera helpen daarbij en zijn ook hard nodig om de verspreiding van het corona virus in Nederland in te dammen. Ze betekenen echter ook dat voor een grote groep mensen, niet alleen de kwetsbare (alleenstaande) ouderen, het alleen zijn toeneemt, en mogelijk ook de daarmee samenhangende gevoelens van eenzaamheid en alleen voelen.
Mijn antwoord aan degene die het mij vroeg, was dat het voor mij nog steeds oké is om alleen te wonen. Dat doe ik al heel lang, en dat voelt door alle ontwikkelingen rondom het corona virus niet anders. Wat wel anders voelt, is dat door het ‘gedwongen’ thuis werken, het dichtgaan van mijn yogaschool, zangschool, bioscopen, theaters, restaurants het opeens wel heel stil om me heen begint te worden. En dat raakt aan iets dat ik op momenten lastig vind in mijn alleen zijn/alleen wonen. Dat er meer dagen als voorheen voorbij kunnen gaan, zonder dat ik iemand zie of spreek. En dan bedoel ik niet het ‘spreken van’ iemand via whatsapp, want dat kan natuurlijk altijd, maar gewoon het spreken waarbij ik mijn stem gebruik en waarbij ik de stem van iemand anders hoor (en vaak ook daarbij iemand in levende lijve zie).
Onlangs schreef ik dat als je alleen bent, je net als ieder ander mens behoefte hebt aan verbinding, nabijheid en affectie, aan intimiteit. Je dichtbij elkaar voelen en in alle openheid kunnen delen wat je op je hart hebt en waar je behoefte aan hebt. En dat binnen stellen mensen veel van die behoeftes in contact met hun partner vervullen. Wanneer je die niet hebt, zoals ik, zal je dus op zoek moeten naar andere wegen om je behoefte aan intimiteit te vervullen.
Van mij vraagt deze tijd dat ik, waar ik gemis voel, goed voor mezelf blijf zorgen. Dat ik, op momenten dat ik het moeilijk heb of me alleen voel en behoefte heb aan contact, uitreik naar de mensen om me heen en daartoe ook daadwerkelijk de telefoon oppak en me uitspreek. Dat ik ook nu ik de komende drie weken thuis werk af en toe gewoon mijn collega’s opbel om een praatje te maken, net zoals we dat ook dagelijks op het werk doen of deden. Dat ik alternatieven zoek voor de mogelijkheden tot contact en het ontmoeten van mensen nu de gebruikelijke mogelijkheden daartoe worden beperkt. Maar wat ik met dit schrijven eigenlijk ook mee wil geven, mede naar aanleiding van de aan mij gestelde vragen waarmee ik dit stukje openende, is dat het dus ook heel fijn is als de aandacht hiervoor naar je toekomt, in welke vorm dan ook: telefonisch, door middel van een kaartje, een vraag, etc.
Gemeente Den Haag lanceerde eergisteren de actie ‘Thuis door corona, bel je opa en oma’, waarin iedereen opgeroepen wordt aandacht te hebben voor (alleenstaande) ouderen die door het corona virus thuis zitten en van sociale contacten zijn verstoken. Op internet zie ik ook andere gemeenten hiertoe oproepen. Ik verbreed hem door te zeggen: bel niet alleen je opa en oma, maar ook die alleenstaande buurman, buurvrouw, nicht, neef, oom, tante, broer, zus, vriend of vriendin, waarvan je denkt dat die zo’n moment van contact wel kan gebruiken in deze toch bijzondere en op momenten ook best spannende tijd. Bel elkaar! (Foto door Louis Hansel, Unsplash)
